Yalnızlık Felsefesi

Ruhumun derin yırtmacından görünüyordu ölüm
Çöken sis etrafımı sararken beyaz bir kefen gibi

Asetonlu gözyaşlarımla silini veriyordu yüzümden her bir tebessüm
Bakışlarımın siyah tonu karalarken dolunayın üzerini

Düşünüyordum öylesine var mıyım?
(D)üşüyordum öyleyse yalnız mıyım?

Başıma hep kaçık çoraplar ördürdüm
Daha henüz dikemezken kendi söküklerimi

Üsküdar'da sabah oldu
Ben ağlarken
Kargalar benimle kahvaltı yapıyordu
Sen uyurken

Düşünüyordum öylece var mıyım?
(D)üşüyordum ölesiye yalnızım!