Cenaze Aracı Şöförü

geride kalanlara bakıyordu cenaze şöfürü dikiz aynasından
yan koltuğunda oturan ruhlardan habersiz
son durağa doğru çeviriyordu nasırlı avuçları arasındaki direksiyon simidini
tabuttakine 'arkadan ücretini göndermeyen var mı?' diye şakalar yaparak..

ıssız bir ormanın ortasından geçiyordu yol
ağaçlar arasında gölgeler
ürperten bir atmosfer
ve tam o esnada biten benzin..

etrafına bakınıyordu cenaze şöfürü buğlu camlardan
boynunda asılı duran cevşeni sıkı sıkı tutarak
'sıçtık' diyordu aklından
iyicene kararırken hava..

aniden çöken sis
gittikçe yaklaşan bi ses
yerinden fırlayacak gibiydi gözleri
titremeye başlıyordu telefona sarılan elleri..

-alo alo
-
-alo yolda kaldım
-ölüceksin..

tarifsiz korkular aldı endişenin yerini
'bu bir kabus olmalı' diye geçirirken aklından
başka bir çaresi yoktu tanrıya sığınmak dışında
ve son duasını etmeye başladığı sırada..

ormanın içinden çıka gelen siluet
yanaştı usul usul
ardında ceset izleri
'sen' dedi..

-nereye gidiyorsun kundaktan kefene uzanan bu uzun yolculukta?
-topraktan gelenleri yeniden teslim etmeye toprağa
-ey fani seninde vaktin doluyor hazır et kendini
-ama hayır olamaz, henüz değil..

kesilmişti sesler, ortadan kalkmıştı sis
gecenin karanlığına karışırken siluet sessiz sessiz
normale dönmüştü herşey, çalışmıştı o an arabası
fakat eli ayağı tutmuyordu cenaze şöfürünün
ne kadar gayret etsede gaza basmaya
arkasından hızla gelen tuğla yüklü bir tır..