Mutsuz Sonlu Masalların Emekli Kahramanı

Yalnızlıklarla bezemişim her yanımı
Sert bir rüzgar gibi çarpıp gitmişti herkes yüreğimin kapılarını
Mutsuz sonlu masallarla büyüttüm kendimi
Bir bakmışım ki hiç yokmuşum
Ayrılık şarkılarıyla yaşlanmışım
Artık aynalara bile bakmaya cesaret edemeyen emekli bir kahraman
Sabahları olmayan eksik bir adam olmuşum
Kendinden kaçıp yine kendi gölgesinin arkasına sığınan
Hayat denilen bir bilinmezliğin içinde ölü ya da diri ruhumu arar olmuşum