Varlığımın Yokoluşu, Karanlığın Doğuşu

Kanattı isabet eden her taş kanatlarımı
Düşüp sığındım karanlığın ininde titredim hareketsizce
Gözyaşlarıma doydu toprak
Uykulara daldım mezar taşının üzerine ismimi kazıyarak
Gecenin tam boğazından kesti seslerini
Kör sağır dilsiz bir bıçak

Ölüm iki kez çaldı kapısını tabutumun
En sevdiği kefenimi giydim durdum
Avuçlarımın arasında sıkı sıkı nefesimi tuttum
Rengi grileşti tenimin soldum

Ve şimdi
Karanlığın içinde bir yolculuk var
Önümde tuzaklar
Karanlığın içinde bir çocuk var
Ölüme yakın hayata uzak benim kadar